بنیادگرایی دینی، هویّتِ جمعی و فردیّت

این رساله به رابطه ی میانِ بنیادگرایی دینی، هویتِ جمعی و فردیتِ بنیادگرایانِ دینی می پردازد. بنیادگرایی دینی به عنوانِ یک پدیده ی اجتماعی، فرهنگی و سیاسیِ مدرن مورد بررسی قرار می گیرد که دستگاه ِ ایده الوژیکی را سامان می دهد که در اغلب زمینه ها در برابر ارزش ها و باورهای فرهنگِ مدرن قرار دارد. یکی از این زمینه های فرهنگی فردگرایی است که بنیادگرایی دینی با درانداختنِ یک هویتِ جمعیِ قوی، نیرومند و منسجم در برابر رشد آن مقاومت می کند. برای بررسی این موضوع شاخص های بنیادگرایی دینی را در سه بخش عواملِ پیوستنِ دانشجویان به تشکل های بنیادگرای دانشجویی، پیامدها و آثار و نتایجِ پیوستنِ آنها به این تشکل ها و در نهایت الگوی عمل و استراتژی این نگرش ِ بنیادگرایانه مورد بررسی قرار خواهیم داد. ذیلِ عواملِ پیوستنِ دانشجویان به تشکل های بنیادگرای دانشجویی نشان خواهیم داد که زمینه های فکری و فرهنگیِ پیوستن به باورها و گروه های اجتماعیِ بنیادگرا چیست؟ و آنها با پیوستن به چنین تشکل هایی درپیِ تعریف یا بازسازی هویتِ جمعیِ خود هستند. در آثار و پیامدهای عضویت در این تشکل ها نشان می دهیم که یک هویتِ یکپارچه برای آنها رقم خواهد خورد و در نهایت بر مبنای آن هویتِ یکپارچه الگوی عمل و استراتژی ای با شش ویژگی را پی خواهند گرفت. در نهایت نشان خواهیم داد که این وضعیتِ ایده آل برای نگرش های بنیادگرایانه در تشکل های دانشجویی است؛ اما شرایطِ اجتماع و رشد سطحِ تحصیلات و تغییراتی که به لحاظِ رشد مهارت ها و دانش فردی و متعاقب آن شاخص های سازه ی فردیت می کنند، این وضعیت نه تنها به طورِ کامل قابلِ تحقق نیست که موجب شده است بنیادگرایی دینی هرگز به عنوان یک جنبش اجتماعیِ فراگیر در دانشگاه ها و جامعه ی ایران مطرح نباشد.